De winter is begonnen in flagstaff. Het is heel koud en het sneeuwt een beetje. Er ligt wel al sneeuw op de top van de hoogste berg van flagstaff. Wie google earth heeft zal dit zeker zien. Er is zelfs een klein skigebied. Nu thanksgiving achter de rug is, is de kerstsfeer volop begonnen. Gisteren ben ik naar het groot shoppingcenter gegaan. Daar heb ik gedurende drie uur wel 20 verschillende versies van 'jingle bells' gehoord, afgewisseld met 'santa is coming to town' en 'white christmas'. Ook de huizen hebben een drastische verandering ondergaan. De anders al niet zo mooie huizen zijn nu veranderd in oases van lichtjes in alle kleuren, met plastic kerstmannen op sleeen en lichtgevende sneeuwmannen in de tuin. Een totale overkill aan kitch. Wie google earth heeft zal dit zeker ook zien.
Maar echt koud was het in Bryce Canyon dit weekend. Ik denk dat het 's nachts tot min10 is gegaan. De tent was helemaal bevroren van binnen. Ik sliep met thermisch ondergoed en al mijn kleren aan en een muts op in twee slaapzakken. Enkel mijn neus en mond kwamen uit mijn slaapzak en die hadden behoorlijk koud. Ik denk dat de tijd van kamperen in Bryce Canyon stilletjes aan voorbij is... Maar Bryce Canyon is echt prachtig, heel feeeriek. Ongelooflijk wat wind en water kunnen doen met rotsen in zandsteen! Mijn camera was plat, maar ik probeer de fotos van een reisgenoot te bemachtigen. Want dit wil ik jullie zeker niet besparen.
Van Bryce Canyon zijn we naar Zion National Park gegaan. Totaal anders en minstens even mooi.Waar Bryce de verfijndere rotsen heeft, heb je in Zion enorme mastodonten van bergen, cliffs, uitgesleten door een rivier. We hebben o.a. de' Angels Landing' wandeling gedaan. Wie al in Zion geweest is zal deze zeker kennen. Het is de meest spectaculaire wandeling daar, waar je helemaal tot op de top van een cliff wandelt, maar de weg ernaar toe is een pad van een meter breed, met links een afgrond van 800 meter en rechts een afgrond van 900 meter.(dit heb ik me laten vertellen, ik ben er niet zeker van, maar ik kan je verzekeren dat het behoorlijk diep was). Deze wandeling is niet voor mensen met hoogtevrees. Het pad is ook niet echt een pad, het is een verzameling stenen waar je over moet klauteren. Gelukkig hangen er kabels om je af en toe aan vast te houden en op te trekken. Spectaculair!
Er waren die avond op de camping 4 groepen van ACE, dus we hebben 's avonds een feestje gebouwd. Het was wel een beetje raar. Misschien ligt het aan de leeftijd van de anderen (gemiddeld 20 jaar) of aan het feit dat de overgrote meerderheid van Zweden en Denemarken was (Scandinaviers drinken behoorlijk veel), maar het was daar een zuipfestijn om u tegen te zeggen. Toch verbazingwekkend hoe snel ze allemaal zeer zat waren. En hoe ze dan allemaal koppels begonnen te vormen. De volgende ochtend kwamen ze allemaal uit verschillende tenten. Ik ben maar braaf in mijn eigen tent gaan slapen. Hoewel ik toch ook een beetje verliefd ben geworden. Maar dan op de natuur hier ;-)
Ondertussen probeer ik de reis met Bart te plannen en ik merk dat drie weken gewoon te weinig zal zijn. Dus zullen we moeten kiezen. En daar ben ik dus niet goed in. Als mensen advies hebben hoe dit te doen, laat het me weten...
Morgen vertek ik terug voor 8 dagen naar Tonto National Park, waar we aan de paden gaan werken. 'Trail work' noemen ze het hier. Om een beeld te krigjen van wat we hier doen, raad ik jullie zeker aan eens een kijkje te nemen op de spiksplinternieuwe website van ACE op het volgend adres: www.usaconservation.org. Er staan fotos op van deze periode. Mezelf heb ik nog niet teruggevonden, maar anderen hier wel.
veel groeten,
Lien